Triumf Pana i jego Pomazańca nad wrogami

2:1


Czemuż to burzą się narody, A ludy myślą o próżnych rzeczach?

2:2


Powstają królowie ziemscy I książęta zmawiają się społem Przeciw Panu i Pomazańcowi jego:

2:3


Zerwijmy ich więzy I zrzućmy z siebie ich pęta!

2:4


Ten, który mieszka w niebie, śmieje się z nich, Pan im urąga.

2:5


Wtedy przemówi do nich w gniewie swoim I gwałtownością swoją przerazi ich:

2:6


Ja ustanowiłem króla mego na Syjonie, Świętej górze mojej.

2:7


Ogłoszę zarządzenie Pana: Rzekł do mnie: Synem moim jesteś, Dziś cię zrodziłem.

2:8


Proś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo I krańce świata w posiadanie.

2:9


Rozgromisz je berłem żelaznym, Roztłuczesz jak naczynie gliniane.

2:10


Bądźcie więc teraz rozsądni, królowie, Przyjmijcie przestrogę, sędziowie ziemi!

2:11


Służcie Panu z bojaźnią i weselcie się, Z drżeniem złóżcie mu hołd,

2:12


Aby się nie rozgniewał i abyście nie zgubili drogi, Bo łatwo płonie gniewem. Szczęśliwi wszyscy, którzy mu ufają!

свернуть