شعر سعدی شیرازی

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران
کز سنگ گریه (ناله) خیزد روز وداع یاران

لێم گەڕێن با وەک هەوری بەهار بگیریم
گەرچی دڵ وەک بەرد ڕەقیشبێت بە رۆشتنی یاران ناڵەی لێوە دێت


هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد
داند که سخت باشد قطع امیدواران

هەرکەسێک گەر بە ڕۆژێکیش بێت شەرابی دابڕانی چەشتبێ
دەزانێت چەندە سەختە نا ئـــومێد بوون


با ساربان بگویید احوال آب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز باران


هەواڵی سێڵاوی چاوەکانم بگەیەنە بە کاروانچی
بڵێ ئەمڕۆ تۆفانە با کەژاوەی حوشترەکان نەبەستێت



سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل
بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران

عەیامێکە سەعدی خۆشەویستی کەسێکی لە دڵدایە
تــوانای دەرکردنی نییە؍مەگەر ڕۆژگار ئەو کارەی پێبکات

свернуть