L. N. TOLSTOY
İNSAN NEYLE YAŞAR
İNSANA ÇOK TOPRAK GEREKİR Mİ?

"...
Pahom güç bela yürümesine rağmen gittikçe hızlanıyordu. Hiç duraklamadan yürüdü, fakat şihan hâlâ uzaktaydı; sonunda koşmaya başladı. Uzun yeleğini, çizmelerini, matarasını, şapkasını yere attı; elinde sadece destek yaptığı küreği kalmıştı. “Ah açgözlülük ettim, her şeyi mahvettim, güneş batmadan yetişemeyeceğim!” Korkudan soluğu kesiliyordu. Pantolonuyla gömleği terden vücuduna yapıştı, ağzı kurudu. Sanki bir demirci körüğü göğsünü şişiriyor, bir çekiç durmadan yüreğine iniyordu; bacakları kesilmiş, kendisinin değilmiş gibiydi. “Yorgunluktan ölmeyeyim sakın?” diye düşündü Pahom ve dehşete kapıldı. Ölmekten korksa da durmak gelmiyordu elinden. “Bu kadar koştuktan sonra durursam aptal derler,” diye düşündü. Koştu, koştu… Şihana iyice yaklaştı; Başkurtların onu gayrete getirmek için bağırıp çağırdığını, ıslık çaldıklarını bile duydu. Bu bağırışlar yüreğini tutuşturdu. Var gücüyle koştu; güneş ufka iyice yaklaşmış, hafifçe dumanlanmış ve kan kırmızısı kocaman bir daireye dönmüştü. Neredeyse batacaktı. Güneş batmak üzereydi ama şihan da uzak değildi. Pahom artık şihanın üzerinden acele etmesi için ona el sallayan insanları açıkça görüyordu. Üzerinde para bulunan tilki kürkü başlığı gördü; sonra da yere oturmuş göbeğini tuta tuta gülen reisi. Rüyasını hatırladı Pahom. “Toprak çok,” diye düşündü, “Ama Tanrı üzerinde yaşamama izin verecek mi bakalım? Ah harap ettim kendimi, yetişemeyeceğim!” Pahom güneşe bir göz attı; ufka erişmiş, bir ucu kaybolmuştu, diğer ucuysa ufuk çizgisiyle kesilmiş gibi yukarıdaydı. Pahom son gücünü toplayıp ileri atıldı, müthiş bir çabayla bacaklarına hâkim olmaya çalışıyordu; neredeyse düşecekti. Tam şihana varmıştı ki hava kararıverdi. Bir inilti koyverdi Pahom, “Çabam boşa gitti,” diye düşündü. Durmak istedi ama Başkurtların bağrışlarını duydu ve şihanın eteklerinden batmış gibi görünen güneşin yukarıdan hâlâ görülebileceğini hatırladı. Bir soluk alıp şihanın üstüne koştu. Şihanın üstü aydınlıktı hâlâ. Pahom başlığı gördü. Reis başlığın yanı başında göbeğini tuta tuta gülüyordu. Pahom yine rüyasını hatırladı, inledi, dizlerinin bağı çözüldü, öne doğru düştü; elini uzatıp başlığa dokundu.
— Aferin! diye bağırdı reis. Bir sürü toprağın oldu! Pahom’un uşağı hemen yanına koştu, onu tutup kaldırmak istedi. Fakat Pahom’un ağzından kan sızıyordu, ölmüştü. Başkurtlar dillerini şaklattılar, Pahom’a acımışlardı. Uşak küreği aldı, tam Pahom’a göre bir mezar kazdı: Üç arşınlık toprak parçası yetti Pahom’a."

Kaynak: İnsan Neyle Yaşar?, L. N. Tolstoy, İş Bankası Kültür Yay, Rusça aslından çeviren: Koray Karasulu, İnsana Çok Toprak Gerekir Mi?, 28. Basım, İstanbul, 2012, S. 60 - 74

Abone olmayı unutmayın: [ Ссылка ]
Seslendiren: Muhammed Münzevi

ŞİİRLER►[ Ссылка ]
HİKÂYELER►[ Ссылка ]
MEKTUPLAR►[ Ссылка ]
SESLİ KİTAPLAR►[ Ссылка ]

Bu kanal -başta günümüz şair ve yazarları olmak üzere- Türk edebiyatı ve modern edebiyat için arşiv amacı taşır.
Türk edebiyatı ve diğer milletlerin edebi eserlerinden seslendirmeler yapılmaktadır.
Yüklenen içerikleri kaçırmamak için abone olmanız sizin yararınızadır.
Benim için her türlü "hakiki eleştiri" önemli olduğu için yayınlanan videolara yorum yapabilir yahut sosyal medya adreslerimden bana ulaşabilirsiniz.

Muhammed Münzevi iletişim adresleri için:
Facebook: [ Ссылка ]
Twitter: [ Ссылка ]
Instagram: [ Ссылка ]
bağlantılarını tıklayabilirsiniz.

Edebiyatla kalın...

#tolstoy #insanneyleyaşar #levnikolayeviçtolstoy #muhammedmünzevi #edebiyat #şiir #seslendirme #şair #okunmuşşiir #okunmuşhikaye #okunmuşmektup #türkedebiyatı #türkşiiri #büyüktürkşiiri

свернуть