هشتم مارس روز بین االمللی زنان است- روزی که پیشرفت جهان را در زمینۀ ارتقاء حقوق زنان و بازشناختن بقیۀ کارهایی را که در این زمینه باید انجام گیرد، بازتاب می دهد. امسال یاد آورسالگردی است که برای من بسیار گرامی است. پانزده سال پیش من به اتفاق زنان و مردانی از سراسر گیتی در چهارمین کنفرانس جهانی زنان در پکن شرکت جستم. پیام برخاسته از کنفرانس طنینی بلند و روشن داشت و هنوز هم در امتداد فرهنگها و قاره ها طنین انداز است: حقوق بشر همان حقوق زنان و حقوق زنان همان حقوق بشر است. نمایندگان صد و هشتاد و نه کشور در پکن یک بیانیۀ اصولی را به تصویب رساندند که افزایش دسترسی زنان را به آموزش، مراقبت بهداشتی و اعتبارمالی، و نیز پاسداری از حقوق آنها را برای این که رها از خشونت زندگی کنند، وعده می داد. ما به پیشرفتهای بزرگی دست یافته ایم ولی هنوز راه درازی در پیش است. زنان هنوز اکثریت فقیران، ناتندرستان و گرسنگان جهان را تشکیل می دهند. آنها به ندرت عامل جنگ و ستیزهای خشونت بار بوده اند ولی غالبا پی آمدهای جنگ و ستیز ها را تحمل کرده اند. زنان در گفتگوهای مربوط به صلح و امنیت برای پایان دادن به این جنگ و ستیز ها حضور ندارند. به طور ساده، صدای آنها شنیده نمی شود. امروز ایالات متحده زنان را به تکیه گاه اصلی سیاست خارجی خود تبدیل کرده است، زیرا زیرا ما بر این بارویم که این کار درستی است، ولی ما همچنین معتقدیم که کار هوشمندانه ای نیز هست. سرمایه گذاری در توان بالقوۀ زنان و دختران یکی از مطمئن ترین راه ها برای دستیابی به پیشرفت اقتصادی، ثبات سیاسی و تأمین رفاه بیشتری برای زنان- و نیز مردان- در سرتاسر جهان است. بنا بر این، در این روز بین المللی زنان، بگذارید باردیگر خود را به پیشرفت زنان و دختران و حمایت از آنان وقف کنیم و برای تضمین این که هیچ زنی در قرن بیستم پشت سر گذاشته نمی شود، به یکدیگر بپیوندیم.

свернуть