ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΤΟΥ ΖΑΜΠΕΤΑ
[...] Το 1962, όταν έκανα τη φωνοληψία στο δίσκο Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, είχα στο μπουζούκι τον Ζαμπέτα, αυτός παίζει ένα γλυκό μπουζούκι.
Οι μουσικοί οι δικοί μου ήταν πιο κλασικοί, ο Χιώτης επίσης ήταν πιο αιχμηρός, πιο δεξιοτέχνης. Πιο «ποιητής» στο μπουζούκι ήταν ο Ζαμπέτας, ο οποίος ήταν και γλυκύτατος άνθρωπος.
θυμάμαι μάλιστα ότι την ώρα που «ανακάλυψα» εγώ αυτή την εισαγωγή -πού να ήξερα ότι αυτό θα με κυνηγούσε σε όλη τη ζωή μου-, είχα πρόβα με τον Ζαμπέτα και είχα γράψει το Στρώσε το στρώμα σου για δυο για το δίσκο που θα κάναμε και για την παράσταση της Καρέζη στο θέατρο Κοτοπούλη.
Εκεί λοιπόν στο σπίτι μου κάναμε πρόβες. «Παράμ... παράμ..» εγώ το έπαιζα στο πιάνο. Τότε μπήκε ο Ζαμπέτας, εγώ δεν τον κατάλαβα. Του άρεσε αυτό που άκουσε, έβγαλε το μπουζούκι μόνος του και «παράμ... παράμ...» και μου λέει:
«Ρε, σακουλεύεσαι τι ωραίο που είναι αυτό...»
Καθόμαστε και το κάνουμε πρόβα. Αυτός το έπαιζε πρώτη φορά και κατευθείαν πήγαμε στο στούντιο και κάναμε αυτόν το μαγικό δίσκο.
Μίκης Θεοδωράκης

ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ
Και μόνο τότε αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των χαρταετών μας. Τότε που καταλάβαμε πως το όνειρο μια άλλης ζωής, όμοιας για όλους, χωρίς ανταύγειες πολέμων και αριθμούς άδικων θανάτων, δε θα γινόταν ποτέ μάθημα στις αίθουσες των σχολείων μας. Δε θα γινόταν ποτέ «κεντρικό δίδαγμα» στο στόμα των φοβισμένων δασκάλων. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των πεθαμένων χαρταετών μας, τότε που καταλάβαμε πως οι καλοί έφυγαν και πως όσοι ήτανε καλοί και έτυχε να μείνουν μας ψιθύριζαν τους τρόπους, για να ξεπεράσουμε το τυχαίο της Καθαρής Δευτέρας και να «καντηλιάσουμε» τους χαρταετούς μας. Να κοιτάξουμε τον ουρανό της μελαγχολικής μας ζωής με τα δικά μας τα μάτια, στεγνά κι ανοιχτά, απειλητικά και παμφάγα, με μάτια που να βλέπουν πίσω από τα πυρακτωμένα ηλιοβασιλέματα, πίσω από τις γαλάζιες τρύπες των στημένων ουρανών, που μόνοι τους ποτέ δε θα συντρέξουν στην απογείωση των χαρταετών μας. Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει. Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών.
Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ

свернуть